Ze werken op mijn zenuwen

Hierboven zing en speel ik Quarter Past Four. Een prachtig rustig nummer van Avi Kaplan (Avriel & the Sequoias). Ik word er zelf rustig van en dat is precies wat ik nodig heb als de spanning oploopt. 

Boos

Wanneer alles samenkomt — geschreeuw en gegil, geduw en gehuil —  verlies ik vaak mijn geduld. Ik word dan zó boos, dat ik meega in de chaos. Dan wil ik alleen nog maar dat het stopt. Dat iedereen stil is. Dat ik kan ontsnappen. Maar het lijkt dan alsof die optie er niet is. Misschien herken je dit, misschien ook niet. Maar ik weet: als moeder ben ik vaak overprikkeld. Bij chaos voel ik het in mijn hele lijf. Waar ik laatst achter ben gekomen, is dat dit komt door een overbelast zenuwstelsel.

Hooggevoelig

Ik ben hooggevoelig. Gevoelens komen bij mij een stuk harder binnen dan bij de meeste mensen. Tijdens mijn opleiding tot muziektherapeut werd dat steeds duidelijker: ik voel heel snel aan hoe iemand zich voelt en neem die gevoelens makkelijk over. Dit is een van de voordelen, net als dat ik enorm kan genieten van kleine dingen, van muziek, van de natuur. Maar er zit ook een keerzijde aan. Spanning, geweld, zelfs een heftige film of het nieuws - ik kan er niet goed mee omgaan. Het blijft dan zo hangen... Daarom filter ik liever wat ik binnenkrijg. Wegens mijn hooggevoeligheid komen dus ook de gevoelens van de kinderen hard binnen. Hun chaos neem ik makkelijk over, waardoor ik dus mijn emoties niet meer in de hand heb.

Boosheid

Na de geboorte van mijn tweede kind begon ik boosheid richting de kinderen te krijgen. Geen fysieke agressie, maar wel schreeuwen of hard op tafel slaan. Vaak gaat het om hele normale dingen — gedrag dat past bij hun leeftijd, maar toch triggert het mij. Het werd na een jaar al wat beter, en ook nu na de derde zit ik in die overgangsfase waarin het weer makkelijker wordt. Dit heeft merkbaar te maken met mijn hormonen.

Ik ben ermee aan het werk, omdat ik het zó graag anders wil. Ik wil mijn kinderen laten zien hoe je met emoties omgaat. Niet dat je ze moet onderdrukken, maar ook niet laten ontploffen. En soms gebeurt het toch. Dan voel ik me zó schuldig en zo'n slechte moeder... Het is mijn grootste valkuil op dit moment. Boos worden om niks. 

Zenuwstelsel

Omdat ik er nu hard mee aan het werk ben, verdiep ik me ook in het zenuwstelsel. Snel boos worden of overprikkeling komt vaak voort uit een overbelast zenuwstelsel. "Ze werken op mijn zenuwen" is dus best letterlijk als je het zo bekijkt. 

In zulke momenten denkt Je lichaam dat het in gevaar is. Je komt in fight, flight of freeze stand.

Na de geboorte van mijn eerste kindje bevroor ik vaak. Nu merk ik dat ik juist sneller in fight kom. Om mijn lichaam te laten weten dat het veilig is, probeer ik deze dingen te doen:

• Herkennen en benoemen: “Ik word nu boos”
• Even afstand nemen en een plek alleen zoeken
• Liggen op bed en bewust ademen
• Bidden of standaardgebeden herhalen
• Tegen de kinderen zeggen: “Ik hou teveel van je om te schreeuwen, daarom moet ik nu … (bijvoorbeeld even weg)”
• Bewegen (opruimen, dansen, wandeling maken)
• Worshipmuziek opzetten en meezingen

Er zullen vast nog andere dingen zijn die ik kan doen en niet alles lukt altijd. Maar als ik de ruimte wél kan pakken, dan lukt het me om weer terug te komen. Aanwezig te zijn. Iets liever te reageren. Mijn mobiel wegleggen helpt daarbij ook veel.

Bidden

De vijand probeert ons te laten geloven dat onze kinderen een last zijn. Maar dat zijn ze niet. Ze zijn een zegen. Als we één keer over een kind denken: Wat is hij irritant, denken we dit de volgende keer nog sneller en blijft deze stempel aan hem vastzitten. Ik wil er goed op letten dat ik dit dus niet doe.

Wat ik vaak herhaal tegen mezelf: "God houdt van mij en God houdt van mijn kinderen." 

Daarnaast probeer ik alles aan God te geven: "Heer ik weet dat U alles kunt, ik geef alles aan U en vertrouw op U!"

Zelf op mijn slechtste momenten is God daar, dichtbij. Hij kijkt naar mij met liefdevolle ogen. Hij vergeeft ons. Én het is belangrijk om onszelf te vergeven en vergeving te vragen aan onze kinderen. 

Herstel

Wat wij belangrijk vinden in onze opvoeding, is dat onze kinderen ook mogen weten dat wij óók fouten maken en daarom ook sorry horen te zeggen. Iets dat we niet bij veel andere gezinnen zien maar dat we wel heel belangrijk vinden. De band weer herstellen nadat het escaleert is minstens zo belangrijk als herkennen dat ik fout zat. Het respect dat we verwachten van onze kinderen, moeten we natuurlijk eerst geven aan hen. Onze kinderen leren Gods liefde kennen door ons heen. 

Als jij ook moeite hebt met overprikkeling, boosheid en schuldgevoelens: je bent niet alleen. Je bent niet kapot. Blijf bidden. Blijf groeien. En weet: zelfs wanneer jij je lelijkste kant laat zien, houdt God jou stevig vast. 

Belangrijke toevoeging van mijn man: "Blijf je kind zien als een zegen, een mens en dus niet een last, een object. Ook als dit moeilijk is. Tegenslagen en fouten kunnen er altijd zijn, dan is het extra belangrijk om weer bij te draaien."

Hieronder vinden jullie mijn zelfgeschreven lied Breathe Out, Let Go, over wanneer de spanning oploopt, herstellen en weer doorgaan. En natuurlijk alles aan God geven.