Het onzichtbare werk

Hierboven zing en speel ik Tomorrow van Unspoken (cover). God helpt ons elke dag weer opnieuw, ook als we ons niet gezien voelen door onze omgeving is Hij er altijd!

Een moeilijke ochtend

Er ligt een rotzooi op tafel, nog van het ontbijt. De baby huilt, want hij moet slapen. De vaatwasser is nog niet uitgeruimd. En dan hoor ik weer ruzie tussen de oudste twee: ze willen allebei met dezelfde bal spelen. We hebben nóg een bal – precies dezelfde – maar nee hoor, ze willen allebei per se déze.

Opruimen als houvast

Op dit soort momenten verlies ik al snel mijn geduld. Wat mij dan helpt, is me fixeren op wat wél lukt. En dat is opruimen en schoonmaken. Dat geeft mij rust in mijn hoofd. Als ik het huis op orde heb voel ik me stiekem ook trots. 

Toch komt dan ook het verlangen naar erkenning omhoog. Een lief woord van mijn man. Maar Ben is in dit opzicht ook echt een typische man: hij ziet dat soort dingen gewoon niet! Ik kan het hem niet kwalijk nemen, het komt gewoon niet vanzelf. Zelfs als de woonkamer en keuken vol lagen met troep toen hij wegging, en alles helemaal schoon is als hij thuiskomt, dan nog valt het hem (vaak) niet op. Zo frustrerend, want het voelt alsof het voor niks is geweest. Natuurlijk is het fijn voor mezelf en de kinderen, maar af en toe een opmerking over hoe hard ik werk en hoe goed ik het doe, zonder dat ik moet vissen ernaar… dat zou toch wel fijn zijn.

Behoefte aan erkenning

Hier had ik het laatst over met Ben. Want eigenlijk voelt het alsof ik in mijn eentje twee banen tegelijk heb - de kinderen verzorgen en opvoeden én het huishouden schoon en opgeruimd houden. Wanneer het een grote rotzooi is of de stapel was wordt te groot, dan ziet ben het wel. Wanneer het dan allemaal wél lukt (zowel een goede, leuke mama zijn als het schoonmaken en netjes houden van het huis), en ik heb er hard voor gewerkt, dan wil ik ook gezien worden. Gehoord. Beloond. 

Waar komt dat eigenlijk vandaan? De meeste mensen met een baan halen voldoening uit hun werk. Ze hebben een baas die hun prestaties ziet, of op z’n minst worden ze beloond met geld, waarmee ze iets leuks of lekkers voor zichzelf kunnen kopen.
Voor mij voelt een compliment als een soort salarisstrook: een teken dat mijn werk ertoe doet.

En hoewel Ben regelmatig benadrukt dat het ONS geld is, en ik dus óók iets voor mezelf mag kopen, blijf ik het lastig vinden. Ik verdien het geld niet, dus zomaar iets voor mezelf kopen voelt onwennig. 

Onzichtbaar werk & roeping als moeder

Ik merk dat mijn motivatie om het allemaal goed te doen – moeder zijn, niet boos worden, een opgeruimd huis – vaak extrinsiek is. Dat werkt op korte termijn, maar op den duur raak je leeg. Het leidt naar uitputting, niet naar vreugde. Dit is evenzo als mijn focus leggen op alleen het opruimen - even geeft het een fijn gevoel dat alles weer netjes is, maar eigenlijk weet ik ook dat het binnen een paar minuten bijna net zo'n troep is als daarvoor, wegens de kinderen. 
Wat ik eigenlijk wil, is goed voor mijn kinderen zorgen. Dat ze later respectvolle, gezonde mensen zijn. Dat ze weten hoe ze liefhebben, verantwoordelijkheid dragen, en dat ze een goed leven kunnen leiden. Ze leren dit door het te zien. Bijvoorbeeld hoe ik omga met onderbrekingen, tegenslagen en overprikkeling. Maar ook hoe ik rustig en in connectie ben met de kinderen zelf.

Juist daarvoor is het belangrijk om het onzichtbare werk te blijven doen. Dat vaak saaie, onderbroken werk. Het werk dat niemand ziet, maar dat wél het fundament vormt. Alles proberen met liefde te doen en daarbij het belangrijkste niet vergeten - leven met ons geloof.

Dat is ook wat God van ons vraagt. Dit is onze roeping. Wij moeders doen dagelijks de Werken van Barmhartigheid – voor onze kinderen. En dat is zó waardevol. Laten we God vragen om ons elke dag opnieuw te helpen, zodat we met liefde aanwezig kunnen zijn voor hen.

Alles aan God geven

Het huishouden is vaak steeds weer hetzelfde. Dat maakt het soms saai of moeilijk, iets wat je gewoon ‘moet’. Zeker met zoveel onderbrekingen: een baby die moet slapen, peuters die een schone luier nodig hebben, knuffels, ruzies, honger…

Het lukt me vrijwel nooit om een taak in één keer af te maken. Maar wanneer ik het werk aan God kan geven – als een offer, of een gebed – dan gaat het ineens lichter. Als ik probeer om het met aandacht te doen en er vreugde in te vinden, verandert het. Dan wordt het heilig werk. Wanneer ik de vaatwasser wil uitruimen bijvoorbeeld en de baby gaat huilen, is het soms frustrerend om mijn taak even te laten rusten en mijn focus te verzetten naar de baby. Wel is dat wat het beste is voor de rust in het huis. Ik leg eerst mijn focus of de noden van mijn kinderen en - wanneer die noden vervuld zijn, al is het maar voor 10 minuten - kan ik weer door met mijn taak. Soms voel ik me sterker en kan ik meerdere dingen tegelijk doen, zoals de baby tillen en eten klaarzetten voor de oudste twee.

Maar ja, die stap zetten is niet makkelijk. Vooral niet met slaapgebrek. Dan komt het neer op: niet in de slachtofferrol vallen, maar alles wat komt accepteren. Daar zal ik binnenkort een aparte blog over schrijven. 

Herkennen andere Mama's dit ook? Laat het dan vooral weten in de reacties onder deze blog. Het is altijd fijn om niet de enige te zijn met deze gevoelens en gedachtes!

Hieronder vinden jullie mijn zelfgeschreven lied 'What is it that I desire'. Dit nummer gaat over mijn vraag wat ik nou eigenlijk verlang en dat ik uiteindelijk wat liefde wil en alles wil kunnen geven aan God.