Nieuwe stappen voor ons gezin

Hierboven zing en speel ik Oceans van Hillsong. Dit is een live opname van tijdens een aanbidding. Oceans was altijd 'mijn liedje' toen ik in de band 'Living Tree' speelde.

Ik maak me weer eens zorgen

De eerste schooldag komt dichterbij… en ik merk dat de zenuwen bij mij misschien nog groter zijn dan bij hem. Wat als ik zelf te gespannen ben? Wat als hij daardoor ook niet meer wil? Ik ben zo bang dat de juf er niet altijd voor hem kan zijn en dat hij alles alleen moet doen. Hij is nog zo jong!

Hij wil wel groot zijn, maar heeft me ook nog zó nodig. En dan al die vragen die in mijn hoofd rondspoken:
– Zal hij zijn talenten wel mogen ontwikkelen, zoals klimmen, waar hij zoveel plezier in heeft?
– Maakt hij vriendjes?
– Wordt hij misschien gepest?
– Moet ik hem eigenlijk meer beschermen?

Die onzekerheid vind ik echt vervelend, en ik wil dit niet op hem overbrengen. Ik weet: ik moet leren vertrouwen dat het goed komt.

Nieuwe ontwikkelingen

Alsof het nog niet genoeg was, begon Ben de week ervoor aan een nieuwe baan… en was hij het eerste weekend van school meteen weg. Alles leek in één keer te veranderen.

Opeens moesten we in een ritme komen: (bijna) elke dag om 7.00 uur opstaan. Heel wat anders dan voorheen! Geen mogelijkheid meer om uit te slapen – zelfs niet als de kinderen een keer langer slapen. Ik hoop dat ik in de weekenden wat extra rust kan pakken.

Eerste schoolweken

Gelukkig ging de eerste schoolweek eigenlijk best goed. De dagen dat hij niet naar school hoefde, waren pittiger: hij maakte veel ruzie met zijn broertje en alles leek hem te veel. Dat snap ik ook wel, het is een grote overgang.

En toen kwam meteen dat eerste weekend: Ben was in Rome voor de heiligverklaring van Carlo Acutis en ik stond vier dagen alleen met de jongens. Juist toen onze oudste moest bijkomen van zijn eerste drie schoolochtenden.

Op school gaven de juffen aan dat het goed ging. Ook de tweede week verliep prima: thuis was hij moe en had hij af en toe ongelukjes, maar op school niet. Hij vindt het leuk en zegt zelf dat hij al vriendjes heeft. Hij huilt niet bij het wegbrengen en is erg zelfstandig. Dat had ik stiekem ook wel verwacht – in zijn karakter zit dat verlangen om groot te zijn en zelf alles te kunnen. Ik ben zó dankbaar dat het zo is gegaan. Ik heb er steeds meer vertrouwen in dat hij zijn plekje gaat vinden.

Alleen met de kinderen

De dagen zonder Ben heb ik geprobeerd goed in te vullen: vrijdag school, zaterdag naar mijn ouders, zondag naar de H. Mis en daarna naar Ben zijn ouders, maandag ook een paar keer op pad. Dat ging allemaal best goed!

De avonden en nachten waren zwaar. Ik merkte dat ik helemaal geen moment voor mezelf had, omdat Ben er niet was om even de kinderen over te nemen. Ik ben wel een paar keer boos geweest, maar gelukkig niet vaak en ik kon het ook weer goedmaken.

Tegelijk waren er ook mooie momenten, juist doordat we zoveel tijd samen doorbrachten. Ik merkte hoe belangrijk het was om op tijd met koken te beginnen, zodat iedereen op tijd kon eten. Dat scheelt zó veel! Hongerige kinderen (en een hongerige mama 😅) zorgt echt voor chaos.

Gods hulp

In deze weken voelde ik dat God me meer droeg dan anders. Vaak verwacht ik vooral hulp van Ben, maar ik mocht nu ervaren dat ik juist meer mag leunen op God, en tegelijk de hulp van Ben extra waarderen wanneer die er is. 

"Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken."

 Mattheus 11:28

Het was een waardevolle les… al hoop ik eerlijk gezegd dat Ben voorlopig niet nog eens meerdere dagen weg is 😉 zeker niet nu de kinderen nog klein zijn en de nachten kort.

Hieronder vinden jullie mijn zelfgeschreven lied 'Time is slipping by' over het naar school gaan van mijn oudste zoontje. Op de akkoorden van 'Dust in the wind'.