In deze blog deel ik over hoe moeilijk ik het vind om hulp te vragen – zelfs bij kleine dingen. Vaak slik ik mijn behoefte in, uit angst om tot last te zijn. Dat heeft diepe wortels: ik groeide op met het idee dat ik me vooral moest aanpassen en onzichtbaar moest zijn. Nu ik moeder ben, merk ik hoe deze patronen me in de weg zitten. Ik wil leren om zichtbaar te zijn, grenzen te stellen en hulp te ontvangen – juist ook om mijn kinderen hierin een gezond voorbeeld te geven.
Ik deel hoe ik ga proberen kleine stappen te zetten, zoals contact maken met buren. Hulp vragen is niet zwak, maar juist een daad van vertrouwen – in anderen, maar ook in God. Ik wil leren ontvangen en steeds meer op Hem vertrouwen.
Hierboven zing en speel ik Crazy, een cover. Soms voel ik me een beetje raar en met deze blog deel ik iets wat mogelijk heel raar is voor sommige mensen. Ik weet dat ik niet de enige ben, maar toch heb ik dat gevoel wel soms. Does that make me crazy?
Moeite met hulp vragen
Hulp vragen. Ik vind het zó lastig. Wie herkent dit?
Zelfs bij kleine dingen merk ik dat ik aarzel, inslik wat ik nodig heb of het liever zelf oplos. Denk aan een nacht met gebroken slaap, waarin ik vreselijk vermoeid ben en het gevoel heb dat ik op instorten sta. Rust zou zo goed zijn op dat moment – voor mij én voor mijn gezin. Maar als hij dan aan het werk is, kan hij mij natuurlijk onmogelijk helpen.
Wat als... de buren zouden helpen?
Laatst hoorde ik dat sommige moeders gewoon hulp vragen aan buren. Gewoon. Even oppassen, of dat de kinderen ergens mogen spelen. Dit had ik nooit eerder gehoord.
We hebben hele fijne buren, maar ik durf het gewoon niet goed. Bang dat ik te veel vraag. Bang dat zij zich verplicht voelen om ‘ja’ te zeggen. Ik vul hun antwoord al voor ze in – zonder überhaupt iets te vragen.
Die angst komt ergens vandaan. Niet vanuit nederigheid, maar van dat duiveltje op mijn schouder, die zegt: “Jij bent niet belangrijk genoeg.”
En hier moet ik iets mee. Ik wil ervan loskomen. Want ik wil dat mijn kinderen wél leren om hulp te vragen.
Een stukje terug in de tijd
Het begon al als kind. Ik ben vroeger gepest en kom uit een gezin waar voor jezelf opkomen niet echt beoefent werd. Ik nam onbewust de rol op me van de ‘perfecte dochter’: stil, meegaand, onzichtbaar bijna. Ik ben hierdoor ook erg conflict-vermijdend.
Dit is geen verwijt naar mijn ouders – zij deden wat ze konden. Maar het maakte wel dat ik nu, als moeder, nog steeds worstel met zichtbaar zijn. Laat staan dat ik hulp durf te vragen. Misschien herken jij dat ook wel een beetje? (moet ik dit weglaten?)
Wat zullen ze wel niet denken…
Sinds ik moeder werd, voel ik die verantwoordelijkheid des te meer. Niet alleen voor mezelf zorgen en opkomen, maar ook voor mijn kinderen. Maar wat als ik iemand moet aanspreken die ik juist liefheb? Of een grens moet stellen tegenover iemand die goede bedoelingen heeft? Dan voel ik me zó bang om verkeerd over te komen.
Straks vinden ze me lastig. Of overdreven. Of zelfs een heks.
Gelukkig maakt het eigenlijk helemaal niet uit wat anderen van me vinden, zolang ik geliefd ben door mijn hemelse Vader. Daar probeer ik me dan maar op te focussen!
Kleine stappen
Mijn man helpt me trouwens enorm met mijn zelfvertrouwen. Hij zegt vaak dat ik het goed doe – en dat is precies wat ik soms nodig heb.
Maar in de praktijk blijf ik het lastig vinden. Want ik weet het allemaal wel in mijn hoofd, maar hoe dóe je dat dan, echt voor jezelf zorgen?
Met jonge kinderen is een moment voor jezelf al een hele onderneming. En juist daarom is hulp vragen zó belangrijk.
Alleen blijf ik hangen in die vicieuze cirkel:
- Ik heb rust nodig
- Ik durf geen hulp te vragen
- Ik blijf overprikkeld en oververmoeid
- Ik heb nóg meer rust nodig
- …maar ik durf nóg minder om hulp te vragen
En zo gaat het maar door. Handig hé hoe de mens zo werkt… ;p
Uitdaging
Ik wil hier iets aan doen. Niet alleen als het echt niet meer gaat, maar juist ook in de ‘gewone’ momenten.
Zo waren er voor de zomervakantie mooie ontmoetingen met buurtkinderen. De kinderen speelden voor het huis, er ontstond vanzelf contact. Zo fijn om goede contacten te hebben met de buren! Toen dacht ik: als onze buren straks terug zijn van vakantie, ga ik het gewoon proberen. Vragen of de oudste twee even daar mogen spelen. Niet omdat het moet, maar omdat ik het leer – stapje voor stapje.
Gemeenschap
Onze oudste gaat binnenkort naar school en dat zal ongetwijfeld lucht geven. Toch weet ik: ook daarna is het belangrijk dat ik blijf bouwen aan een netwerk van mensen die er zijn – en voor wie ik er ook mag zijn.
We horen die bekende uitspraak vaak: It takes a village to raise a child. En hoe waar is dat? We zijn gemaakt voor gemeenschap, waarin we veilig en geliefd zijn.
God verlangt dat we leven in verbondenheid – met Hem én met elkaar. De Kerk is zo’n gemeenschap. Maar ook de buren kunnen, op kleine manieren, een stukje gemeenschap zijn.
God's hulp
In ons geloof gaat het vooral om geven en ontvangen. Van liefde, van troost, van hoop... en van hulp! hulp vragen aan God… ook dat vind ik lastig. Als het goed gaat, kan ik Hem gemakkelijk danken. Maar als het moeilijk wordt, wil ik ineens alles zelf doen.
Dit is een grote valkuil, waardoor ik op bepaalde momenten in mijn leven heb gedacht dat God me was vergeten of me gewoon nooit hielp. Maar Hij is er altijd. . Alleen: Hij kan pas helpen als ik Hem toelaat. Hulp vragen betekent loslaten, vertrouwen, ontvangen - allemaal dingen waar ik in moet groeien. Maar ik ben op weg, met Hem, en zo zijn we dat allemaal. Hoe mooi dat we kunnen veranderen door ons geloof.
Heer, zet mijn hart steeds meer open om te veranderen, dat ik mag groeien en leren ontvangen, om te be-keren, terug naar U!
Hieronder vinden jullie mijn zelfgeschreven lied Ask For Help. Het is een (hele) korte versie van de blog in liedjesvorm.
Reactie plaatsen
Reacties